ساعت شوم نشر آتیسا

پدر آنخل به سختی از جایش بلند شد و نشست. او با دستهای استخوانی اش چشمانش را مالید، پشه بند گلدوزی شده را کنار زد و روی تشک بدون ملافه اش نشست. لحظه ای به فکر فرو رفت. به زمانی نیاز داشت تا دریابد که زنده است و تاریخ و روز مربوط به تقویم قدیسان را به خاطر آورد. با خود اندیشید: سه شنبه، چهار اکتبر. و زیر لب گفت: «روز قدیس فرانسیس آسیسی» بدون آن که دست و رویش را بشوید و دعا کند، لباسش را پوشید. درشت اندام و سرخ چهره بود با ظاهری آرام که به یک گاو اهلی می مانست. مانند گاو حرکت می کرد، غمگین و سنگین. دکمه های ردایش را با بی میلی بست. گویی چنگی را کوک می کرد. سپس قفل در را باز کرد و پا در حیاط گذاشت. سنبل ها در باران، او را به ترانه ای بردند. با حسرت خواند: «دریا با اشک های من بزرگتر خواهد شد.»